Er zit een boksverhaal in mijn hoofd

Kijk, het is namelijk zo, toen ik 10 jaar oud was, een mannetje in de dop nog, toen ja, toen was boksen
nog iets Groots. Nooit meer zal ik vergeten dat ik begin jaren zeventig met mijn grote broer midden in de
nacht het gevecht tussen de twee opperste boksmensen Joe Frazier en Mohammed Ali heb bekeken op een
zwart-wit TV-toestelletje waar je nog af en toe aan moest rammelen om ontvangst te krijgen. Het intense
drama dat “het gevecht van de eeuw” heette werd ons voorgeschoteld: het spel vooraf, “I am the greatest”,
de beelden van boksmensen op een weegschaal, de persconferenties, de “Don Kingen”, de rondemissen, de
danspasjes, de zwetende gladiatoren, het opzwepende commentaar, de rare boksbroeken, een beetje bloed
moet kunnen, bitten in en uit de opengesperde monden, de handdoeken en sponsjes, wiens arm gaat de
lucht in, we vonden het allemaal prachtig! Wie er won was verre van relevant, maar het verháál, dát was
Relevant. En we hebben het er nu samen nog wel eens over en dat zegt genoeg.
Na de jaren zeventig werd het echter minder. Midden in de nacht opstaan? Waarvoor? Voor een paar
boksmensen die ik niet ken? Voor géén voorspel en voor géén naspel? Neenee, voor géén verhaal sta ik
niet op. En alleen voor die rondemissen, dat is net te weinig. Klaas Vaak is de terechte winnaar. Wat is het
boksen toch overkomen? Of ligt het aan mij? Er is nog wel boksen op TV, maar het ráákt me niet meer. Het
smaakt me niet meer. Er gebeurt niets in mij, ik zie alleen slaande mannetjes, ik voel niets. Verre van. Ik
mis iets. Maar het kan toch niet zo zijn dat het boksen wezenlijk is veranderd? Het kan toch niet zo zijn
dat de verhalen er niet meer zijn? Het kan toch niet zo zijn dat het zweet is opgedroogd? Het kan toch niet
zo zijn! Ontbreekt het niet gewoonweg aan vertellers? Dat het verhaal er wel is, maar dat het om de één
of andere reden niet meer verteld wordt? Heeft de commercie de vertellers knock-out geslagen? Van die
overdenkingen, ja, van die overdenkingen, daar peins ik dan over, want ik wil ook dat mijn zoon midden in
de nacht wil opstaan voor boksmensen in een verhaal, dat wil ik. Voor een “Thrilla in Manila”, daar staan we
voor op. En dan zet ik de TV lekker op zwart wit. En als mijn zoon dat dan niet prettig vindt? Jammer zoon,
jammer jongen, maar dat zal niet gebeuren, hij vindt het vast goed, vast wel. Een goede bokswedstrijd
moet in zwart wit, dat snapt hij vast wel. Zwart wit geeft kleur aan een bokswedstrijd, zo is het! Ik kan niet
wachten tot hij me wakker maakt.

Maar er gloort hoop! Hoop voor boksmensen in verhalen en voor mij. Ik vond die hoop in de koffiekamer op
mijn werk. Het kan verkeren, ja, het kan verkeren. Tijdens pauze, Mischa met zijn laptop en foto’s. Tuurlijk,
analoog is mooier, beter en groter, analoog is continuüm, analoog heeft met liefde te maken, kan geen
pixelfamilie tegenop. Mischa predikt analoog, maar digitaal moet af en toe, ook voor hem. Is geen verraad
aan analoog hoor, maar een soort van compromis. Niks voor Mischa, een compromis, maar soms moet een
compromis, en dan is het niet erg, zelfs niet voor hem. En ik zag allemaal foto’s, boksfoto’s, een heleboel
boksfoto’s. Mischa is luidruchtig, de foto’s zijn zijn stilte, Mischa is druk, de foto’s zijn zijn rust. Wie strijden?
De boksmens versus Mischa? De boksmens in Mischa? Het moet er uit, het verhaal moet er uit!
Ergens is er een boksschool in de buurt. Uiteraard, ik weet dat dat zo is. De Stads Ring, ik weet het, maar
ik wist er niets van. Wat gebeurt daar, binnen die muren, binnen die ring, wat gebeurt daar? En de foto’s
vertellen, ja, de foto’s vertellen. Zweet om naar te verlangen, Zweet om van te houden, Zweet om in te
verdrinken. Vele gezichten en vele expressies, vele culturen in één cultuur, vele verhalen in één verhaal.
Vele eenheden in één Eenheid. Ik voel weer en ik proef weer. De boksmens is terug in mijn gedachten. Er
is weer een boksverhaal in mijn hoofd. Na dertig jaar is er weer eentje. “Het gevecht van de eeuw”, “de
Thrilla in Manila” en dan nu “de Stads Ring”. De verhalen waren er wel al die tijd, ongetwijfeld besef ik nu,
maar niemand vertelde, niemand. Maar Mischa, een maand of twee geboren vóór het gevecht van de eeuw,
vertelt er weer eentje, en het verhaal smaakt heerlijk en nu is er een boek van en dat moet ik dus hebben.
Een boksverhaal in mijn boekenkast, een boksverhaal in mijn hoofd, eindelijk. En dan sta ik midden in de
nacht op, maak mijn zoon wakker, pak het boek uit de boekenkast, en dan gaan we het boksverhaal samen
oppeuzelen en herkauwen, ja dat gaan we doen! Jawel, er zit weer een boksverhaal in mijn hoofd!

Juli 2008, Nico van Bree

20:03
22:06
20:00
21:54
20:01
22:07
20:08
21:53
Bedankt:

De papieren uitgave van dit boek en de expositie in deWILLEM3 konden niet tot stand komen zonder
de hulp van velen. Ik wil die mensen dan ook bedanken voor hun inzet en steun.

Broer Philip voor de expo-hulp, Sylvia voor de (voor)zet, Leon voor de uitgesproken kans, Agnes
en Bernhard voor heel veel, Magda voor de kritische blik over mijn schouder, mijn docenten en
klasgenoten voor de inspiratie en opbouwende kritiek, Nico voor de het boksverhaal in mijn hoofd,
Nicolette voor de last-minute tips en natuurlijk mijn directe collega’s die er telkens weer voor zorgen
dat ik vrij kan krijgen op de meest onwaarschijnlijke tijden.

Dit boek kon niet uitgegeven worden zonder voorfinanciering. De volgende bedrijven, instellingen en
personen hebben er voor gezorgd dat dit boek uitgegeven kon worden.

Zeeuws Radio-Therapeutisch Instituut, Vlissingen

Gemeente Middelburg
deWILLEM3, Vlissingen

Joost Bart, Middelburg Marcelle Davidse, Middelburg

Yaël van Veluwen, Tilburg Chantal Pels, Oost-Souburg
Ronald, Agnes & Liv van der Kraan, Bodegraven Bart Kemps, Rotterdam
Jeanette van Noordenburg, Oosterhout Nico van Bree, Vlissingen
Ria Swart, Vlissingen Cara Jongepier, Veere
A. de Rijcke-Polmann, Axel Pix, Goes
Mariska Vogelenzang de Jong, Rotterdam Martin Spuij, Vlissingen
Lieneke van Veelen, Burgh-Haamstede Frida Derksema, Eindhoven
Janine van Peer, Tilburg Renate de Regt, Aagtekerke
2bij3 Fotografie, Rotterdam Onno, Goes
MI, Middelburg Natasja Tordoff, Koudekerke
Jacqueline de Nood, Middelburg Tessa, Rotterdam
Arianne van der Wal, Rotterdam Leen Buijs, Middelburg
Barbara Wachters, Knokke-Heist Véronique Coen, Vlissingen
Maarten van der Meer, Utrecht Agnes en Bernhard, Middelburg
Zullie, Middelburg Karin Krijgsman, Rotterdam
Sunset campers, Middelburg Ingrid de Bree, Vlissingen
Annika van Balen, Middelburg Ria Kock, Dordrecht
Marieke Pierik, Eindhoven Stephanie Versluijs, Middelburg
Anne Alblas, Vlissingen Carin en Ron, Middelburg
Chris Hament, Vlissingen

En natuurlijk mag ik niet de mensen van De Stads Ring vergeten in dit dankwoord. Jullie waren mijn
inspiratie en dankzij jullie is dit voor mij een onvergetelijke periode geworden.

Mischa de Muynck, september 2008

Uitgave: Mischa de Muynck
Tekst: Nico van Bree
Fotografie en vormgeving: Mischa de Muynck
Papieren oplage: 110 stuks, september 2008
Contact: Mischa@magnek.nl
www.magnek.nl

© Mischa de Muynck, deze digitale uitgave is verspreid onder een BY-NC-ND Creative Commons
licentie. Dat betekent dat deze digitale uitgave verder digitaal verspreid mag worden als de
verspreider hieraan niets veranderd en er geen commerciele belangen bij heeft. Voor privé
doeleinden dus. Meer informatie is te vinden op www.magnek.nl/boek.htm.

Het is zolang de gelimiteerde voorraad strekt mogelijk om dit boek in het echt te kopen. Ook
hierover en over de andere projecten vind je informatie op de website van Mischa de MuyncK :
www.magnek.nl