.

Twee maanden eerder had ik op het muftiaat een lang gesprek met die Valiulla
Yakoepaov, een plezierige, intelligente man. Hij werd gezien als voorvechter van
de lokale, liberale variant van de islam. En dat maakte hem in een moeite door een
fel tegenstander van het Saoedische salafisme, dat in de woelige jaren negentig
Kazan was binnengesijpeld. Tatarstan ligt halverwege Moskou en het
Oeralgebergte. Ik ging ernaartoe om te schrijven over de goede relaties tussen
moslims en christenen. Het verhaal werd op zaterdag 9 juni in deze krant
gepubliceerd onder de kop Religieuze harmonie, het kan na 500 jaar.. Dat van die
500 jaar had ik van Yakoepov. Gisteren heb ik mijn notities van het gesprek met
hem opnieuw doorgenomen. En nu pas realiseer ik me hoezeer Saoedi- Arabi en
het salafisme obsessies van hem waren: Herinner je je die enorme
Boeddhabeelden van Bamiyan in Afghanistan? Meer dan duizend jaar raakte
niemand ze aan, ondanks het feit dat het land al heel lang streng-islamitisch was.
Pas toen Saoedi-Arabi zich met Afghanistan en de Taliban ging bemoeien, werden
ze opgeblazen. Robbert luister naar mijn woorden. Riyad vormt een regelrechte
bedreiging voor onze beschaving. Yakoepov was ook bezorgd over wat hij zag als
Saoedische satellieten: Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten. In mijn
notitieboekje staat ergens: Saoedi-Arabi is een monster. Oef. Dat vond ik
destijds wat te ver gaan om in mijn NRC-verhaal op te nemen. Maar nu hij niet
meer leeft, wil ik die boude uitspraak niet onvermeld laten. Volgens Yakoepov
telde Tatarstan duizenden wahabieten. Velen van hen hadden gestudeerd in
madrassas in Medina en Mekka. Anderen waren gearriveerd vanuit de Noord-
Kaukasus. In het verleden hadden zich wel eens incidenten voorgedaan.
Opgeblazen gaspijpleidingen en zo. Maar het was allemaal relatief onschuldig
geweest. Deze mensen zouden echter, aldus Yakoepov, kunnen muteren in een
veel gevaarlijker variant. Toen ik dat destijds allemaal opschreef, vond ik het
nogal zwaar op de hand. In de meeste islamitische boekhandels hier te lande
wordt vrijwel uitsluitend in Jeddah of Riyad gedrukte, religieuze literatuur
verkocht. Zelfs de helaas ter ziele gegane leuke, experimentele Amsterdamse
Poldermoskee telde op de eerste etage een wahabitische boekwinkel. Ik heb er wel
eens met het bestuur, ik meen met voorzitter Yassmine El Ksaihi, over gehad. Ja,
ja, je hebt wel n beetje gelijk. Die boekhandel past inderdaad niet zo goed bij
onze moskee. Kreeg ik te horen. Maar die boekhandel is er tot het eind
gebleven. Vlakbij de poldermoskee verrees, midden in Slotervaart, wat in de
volksmond de Blauwe Moskee is gaan heten. Op de buitengevel staat niets
aangegeven. Maar binnen hangt een bord met Nederlands-Kuwaitisch Sociaal en
Cultureel Centrum. Het is overigens gewoon een moskee. Dat Kuwaitisch roept
vragen op. Koeweitis wonen in Londens Kensington en in het dure zestiende
arrondissement van Parijs. Maar Slotervaat hebben ze nog niet ontdekt. Die
moskee dient dus uitsluitend om de strenge variant van de islam uit te dragen.
Natuurlijk mag dat, maar het heeft ook iets bizars. Die moskee is een anti-
inburgeringsmoskee. En dat dus hartje Slotervaart, waar de inburgering sowieso al
stroef verloopt. Zou er iemand bij de overheid zijn geweest die Koeweit heeft
gesmeekt om een andere plek te kiezen? In tegenstelling tot Tatarstan, waar de
meerderheid moslim is, zal het wahabisme voor ons gelukkig nooit een existentieel
gevaar kunnen opleveren. Maar de conservatieve islam, die nu met succes vanuit
het Arabisch schiereiland wordt gepropageerd, maakt het opnemen van de
moslimgemeenschap in de Nederlandse samenleving wel extra ingewikkeld. Saoedi-
Arabi bedreigt hier niet onze beschaving, maar wel de integratie.
bron:NRC Volgens het rapport van het Wetenschappelijk Onderzoek en
Documentatie Centrum Salafisme in Nederland; aard, omvang en dreiging wat
duidelijk is over de activiteiten van deze geloofsleer en hun broodheren zijn vooral
de volgende organisaties zeer actief of wordt er onder hun paraplu veel op dit
gebied gedaan: In het Nederlandse salafistische landschap spelen enkele
moskeen een prominente rol: Stichting As-Soennah/Centrum sheikh al Islam Ibn
Taymia in Den Haag, Stichting El Tawheed in Amsterdam, de Islamitische Stichting
voor Opvoeding en Overdracht van Kennis (ISOOK) in Tilburg en stichting Al Waqf
al-Islami in Eindhoven. Hiernaast bestaan er enkele (kleinere) salafistische
organisaties en moskeen die minder bekendheid genieten in het Nederlandse
debat maar daarom niet minder actief.